Review: Silent Hill f
In dit artikel:
Silent Hill f is een verontrustende, sfeervolle remake die het bekende Silent Hill-principe — horror als spiegel van innerlijke pijn — in een nieuw, Japans jasje giet. De speler volgt Shimizu Hinako in het mistige dorp Ebisugaoka, gesitueerd in het Japan van de jaren ’60. Wanneer de mist neerdaalt verandert het dorp in een surrealistische nachtmerrie: Hinako moet puzzels oplossen, vijanden ontwijken en schaarse melee-wapens gebruiken om te overleven, terwijl haar eigen trauma’s de omgeving lijken te vormen.
De kracht van het verhaal ligt in de psychologische invalshoek: de monsters en de vervormde wereld voelen als directe manifestaties van Hinako’s isolatie, angst en gevoel van vergeten worden. Die innerlijke focus maakt het personage tragisch en intiem; je ervaart haar aftakeling eerder dan dat je er alleen naar kijkt. Het spel biedt meerdere eindes, wat de tragische reis van Hinako extra lagen geeft.
Gameplay is terughoudend en opzettelijk traag. Bewegingen voelen log en gevechten zijn ongemakkelijk — de speler is kwetsbaar, met alleen breekbare melee-wapens en weinig middelen om te pareren. Er zijn wel ‘Omamori’ (charms) die je kunt uitrusten om bijvoorbeeld meer stamina te krijgen, wat nodig is om effectiever te kunnen ontwijken. Puzzels spelen een belangrijke, symbolische rol en wisselen verkennen af met moments of dread.
De vijanden blijven lang nazinderen: traag schokkerige of juist ongrijpbare bewegingen creëren “nightmare fuel”. Audiodesign is uitstekend en subtiel: krakende vloeren, geritsel en sporadische, spaarzame noten versterken de spanning; stiltes werken net zo sterk mee aan de beklemming. Visueel combineert de game een nostalgische Japanse plattelandsomgeving met groteske groei van planten en schimmels uit muren en lichamen — tegelijk mooi en afstotelijk, wat de sfeer extra verontrustend maakt.
Als fan van de serie waardeert de recensent hoe Silent Hill f respect toont voor het verleden maar ook durft te experimenteren. Het is geen actiegericht spel maar een psychologische, langzaam opbouwende angsttrip die langer blijft hangen dan veel hedendaagse horrortitels. De auteur noemt het een van de meest ontregelende horrorgames van de afgelopen jaren, geeft het een 9 uit 10 en waarschuwt dat het spel sterke nachtmerries kan veroorzaken — kortom: prachtig en angstaanjagend tegelijk, maar niets voor wie niet van heftige, persoonlijke horror houdt.